Dubrovnik jest najchętniej odwiedzanym przez turystów chorwackim miastem. Ogromna liczba zabytków, imponujące umocnienia Starego Miasta, piękne ulokowanie i architektua sprawia, że jest przez wielu nazywany "Perłą Adriatyku".
Widząc z rana lekkie zachmurzenie postanowiliśmy poświęcić dzień na zwiedzanie i zaraz po śniadaniu wyruszyliśmy na 160 km wycieczkę.
Miasto leży na najbardziej wysuniętym na południe skrawku Chorwacji i póki co, by się tam dostać drogą lądową (Adriatycka Magistrala), trzeba przejechać przez krótki pas terytorium Bośni i Hercegowiny. Oznacza to tyle, że należy pamiętać o zabraniu ze sobą Zielonej Karty, o którą mogą zapytać bośniaccy pogranicznicy.
Po dotarciu do Dubrovnika mieliśmy mały problem ze znalezieniem optymalnego miejsca do parkowania. Optymalnego pod względem kosztu postoju i odległości od Starego Miasta. Podjechaliśmy praktycznie pod sam gród jednak na parkingach praktycznie nie było wolnych miejsc, a jeżeli już, to kwota do zapłaty za postój była z grubsza mówiąc dla snobów. Sprawę komplikowała ponadto ogranizacja ruchu - praktycznie same drogi jednokierunkowe. Po zrobieniu sporej pętli trafiliśmy w końcu na podziemny parking miejski, oddalony od grodu o jakieś 20 minut marszu.
Stare Miasto ma charakter warownii z pięknie zachowanymi murami obronnymi okalającymi całość zabudowań. Podobno jest to jedna najlepszych fortyfikacji powstałych w średniowieczu, gdyż w okresie tym nikomu nie udało się jej uszkodzić (w latach 90tych ubiegłego wieku również).
Zmierzając z parkingu do bramy głównej dotarliśmy do północno-zachodniej części murów i podążając wzdłuż nich na południe, zeszliśmy długimi schodami na plac przed wejściem. Do środka wędruje się po moście znikającym w paszczy małej baszty-bramy, przypominającej swoją urodą bunkier o wybitnie niemieckich korzeniach.
Już za linią murów natrafiamy na Wielką Studnię (fontannę) Onofria. Jest to część dubrovnickiego systemu wodociągowego, wykonana w 1438 roku przez neapolitańskiego budowniczego Onofrio della Cava. Woda z niej cieknąca wypływa z 16 kamiennych maszkaronów.
Wgłąb zabudowań podąża się główną, około trzystumetrową brukowaną drogą, zwaną Stradun. Kostka położona na niej jest tak wypolerowana od butów przechodniów, że odniosi się wrażenie, że materiał miejscami jest szkliwiony. Dochodząc do jej wschodniego końca natyka się na kolejne zgrupowanie ciekawych zabytków. Są to cerkwia Św. Vlaha, Pałac Sponza, dzwonnica, ale najciekawsze z nich są chyba Kolumna Rolanda oraz Mała Studnia Onofria. Kolumna powstała w 1419 i miała symbolizować niezależność Dubrovnika od Republiki Weneckiej. Przedstawia rycerza, o którym pewnie w szkole średniej słyszeliście "Pieśń (...)". Do ciekawostek należy zaliczyć fakt, że prawe przedramię postaci służyło jako wzorzec lokalnej jednostki miary - był to tzw. dubrovacki lakat (dubrownicki łokieć). Mała fontanna jest również częścią lokalnych wodociągów zasilanych przez 12km (sic!) akwedukt.
Skręcając na południe mija się kolejno Pałac Rektorów, plac targowy obecnie zamieniony w kawiarnię pod chmurką, kolejną budowlę sakralną, której nazwa mi umknęła, aż dociera się do portu oraz fortu, w którym znajduje się obecnie Muzeum Morza.
Mijając jedno z wejść prowadzących na mury stwierdziliśmy, że może warto by było się nimi przejść. Po uiszczeniu opłaty wstępu (90 kun od osoby, dziecko gratis) ruszyliśmy petlą wokół grodu.
Mimo tego, że jest to atrakcja nie tania, muszę przyznać że naprawdę warto było. Obejrzeć miasto z takiej perspektywy, spojrzeć na wysoki nadmorski klif, o który rozbijają się fale. Coś bezcennego i niezapomnianego. Dziecko też miało frajdę. Jest sporo schodów do wspinania i można postrzelać "na niby" ze starych armat pilnujących miasto od strony morza. Idąc północną częścia umocnień można zaobserwować lokalną ciekawostkę. Otóż na wzniesienie górujące nad Dubrovnikiem można wjechać... kolejką linową z gondolą. Widok sunącego w powietrzu pomarańczowego wagonika był dla mnie zaskoczeniem.
I tyle na temat zwiedzania Perły Adriatyku. Dla planujących wyprawę załączam małą mapę z opisanymi atrakcjami:
