Obiekt będący celem naszej wizyty, znajduje się na północnym zboczu góry Chmielarz, leżącym w północnej części Grzbietu Wschodniego należącego do Gór Kaczawskich. Długość chodnika sztolni wynosi około 400 m i jest ona na całej długości pozioma. Posiada kilka bocznych odgałęzień.

Przygotowując się merytorycznie do wyprawy postanowiłem nanieść plan sztolni na zdjęcia satelitarne. Jej teoretyczny przebieg ilustruje poniższy obrazek:



Miejsce zwiedziliśmy już po części na jesieni 2010 roku, jednak wtedy nie mieliśmy na wyposażeniu ani mocniejszej latarki, ani kaloszy, by dotrzeć do samego końca. Jak tu trafiliśmy? Tradycyjnie. Podróże "palcem po mapie", lektura nieistniejącego już niestety Betonetu...

Po wejściu do środka, przez resztki starej kraty, trochę zaskoczyłem się zastanym widokiem. Otóż w środku zamontowano solidną kratę z małą furteczką. Tabliczka informacyjna, zamocowana z boku, zawiera zapis o niedostępności miejsca od początku października do końca kwietnia. Jak wiadomo - Batman też musi spać. Szczęście, że ktoś dotrzymał słowa i z początkiem maja wrota były otwarte.

Brnąc dalej w głąb zauważyliśmy, że wody przybywa i w okolicy pierwszego odgałęzienia padły pierwsze decyzje, że trzeba będzie wycofać się po kalosze lub wodery. Gdy cała grupa wykonała "w tył zwrot" stwierdziłem, że jednak podejmę próbę przejścia suchą stopą dalej. Przytuliwszy się do ściany jakoś przebrnąłem najbardziej zalany fragment. W okolicy kolejnych odgałęzień jest skonstruowana prowizoryczna tama, spiętrzająca wodę. Na szczęście poprzedni eksploratorzy poukładali ścieżkę z większych kamieni, pozwalających poruszać się dalej bez dedykowanego obuwia.

Przemieszczając się chodnikiem, na ścianach sztolni można podziwiać żyły kwarcytów, które tworzą barwne kompozycje oraz wkładki łupków zieleńcowych. Spotkać można też rdzawe, a także czarne nacieki - trzeba przyznać, że strumyczek wody niosący takie drobiny działa na wyobraźnie, zwłaszcza gdy zna się genezę powstania tego miejsca.

Obiekt jest jedną z kilku sztolni w Górach Kaczawskich, gdzie pobierano próby rud uranu. W trakcie II Wojny Światowej jej korytarze były prawdopodobnie drążone przez jeńców. Po wojnie zasoby uranu w Sudetach zainteresowały Rosjan dlatego w 1947 r. przybyło w góry pięć specgrup sowieckich z zadaniem rozpoznania zasobów pierwiastków promieniotwórczych.

Wedlug danych zaczerpniętych ze strony(niestety link wygasł), w 1951roku, w okolicy Wojcieszowa wydobyto 1,15 kg czystego uranu, przy średniej jego zawartości 2300g / tonę przetworzonej rudy.